یکی از کشفیات جالب علوم اعصاب این است که حتی اگر ثروتمندترین فرد دنیا هم باشید، میزان لذتی که می‌توانید تجربه کنید، محدود است. دلیل این موضوع، نحوه پردازش لذت در سیستم عصبی است.
هنگامی که یک تجربه لذت‌بخش را تجربه می‌کنید، غلظت دوپامین در مغز افزایش می‌یابد و یک پیک لذت ایجاد می‌شود. اما پس از پایان آن، سطح دوپامین افت می‌کند، حتی کمتر از حالت عادی. این افت باعث احساس ناخوشایند، کاهش تمرکز و تأثیر منفی بر خلق‌وخو و نگرش فرد نسبت به خود، دیگران و زندگی می‌شود.
افرادی که دائماً به دنبال لذت هستند، با این افت دوپامین کنار نمی‌آیند و سعی می‌کنند با تجربه‌های لذت‌بخش دیگر، این حس را جبران کنند. اما با تکرار مداوم این چرخه، سیستم عصبی به تدریج از دوپامین خالی می‌شود و پیک‌های لذت هر بار کوتاه‌تر و ضعیف‌تر می‌شوند. در نتیجه، فرد نه‌تنها دیگر لذت اولیه را تجربه نمی‌کند، بلکه با افت‌های شدیدتری روبه‌رو شده و احساس پوچی بیشتری را تجربه می‌کند. در این حالت، دیگر هدف فرد از انجام تجربه‌های لذت‌بخش، کسب شادی نیست، بلکه فقط تلاش برای بازگشت به حالت عادی است.